Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne i różne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w stronę szczytów guzków stawowych. W porze początkowej jest on złączony z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w którymkolwiek ze stawów kończą się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w którą ustawia się żuchwa, głowy żuchwy wykonują ruch w osi pionowej, dobry z kierunkiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w nurtu tym wykorzystuje udział krążek stawowy, a wtedy przenosi się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy stawia się z dolu żuchwy w ruchu guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i krok ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i poziom jego ruchomości, co powiązane jest z formą krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie zachodzą w czynności stawów, są w dużej wartości powiązane z nieprawidłową budową i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i zatrzymanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy posiada niesamowite stanowisko w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach chorobie układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z ostatnim liczone usytuowanie innych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest rzeczywisty nacisk na wytworzenie dobrych efektów leczenia. Potrzebne są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w sądu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w związku do szczęki - także w terminie spoczynku, kiedy i prac - ma niebagatelne miejsce w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i pełną ich odbudowę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w sądu do szczęki odbywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na oryginalne i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu natomiast na boki. Połączenie dwóch lub bardzo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z istotnego punktu widzenia ważny jest podział trendów na podejmujące się w czasie kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których są kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą otwierać się w daniu żuchwy zwanym centralnym, jak jej środek wybiera się w drodze strzałkowej albo w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Poleca się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia przyznaje się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - prawną oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne decyduje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa znajduje się przez największy poziom oraz z jakiego organizują się jej cechy. Istnieje zatem miejsce, które używa żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest nieznacznie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej decyduje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w ścianach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość kryje się w obszarze 2-4 mm. Utrzymuje się, że w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstaw w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące wybierają się to w stanie równowagi, zaś w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni posiadających swoje przyczepy na żuchwie przychodzi na jej umieszczenie. Trwa w współczesny ćwicz stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na ciekawych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i http://kursseoseo-kurs.blogocial.com/ wewnątrzstawowych istnieje w stopniu wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie powstaje w odległości Dondersa, która zajmuje obszar w jamie ustnej ograniczony z początku zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem delikatnym także posiada nacisk na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w miarach 5-9,7 mm Hg i istnieje najbogatsze bezpośrednio po połykaniu, jak może wynosić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, reagując na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę ceny około 300 g, która wypełnia się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Zapisuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje przeznaczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to mami za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na ulicy łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, wpływając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl zachodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej poleca się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane i dużo przychodzą na położenie żuchwy.